Fransız filozof Gilles Deleuze’ün düşüncesi ile hukuk arasında ilginç bir ilişki vardır. Deleuze çalışmaları boyunca – yadsınamaz bir biçimde hukukun ve genel olarak hukuk düşüncesinin iki temel özelliği olan – yargıya ve temsile yönelik küçümseyici tavrını sık sık ortaya koymuştur.

Antonio Gramsci’nin, hegemonya kavramını cebri güç tarafından uygulanan kontrol ve tahakkümü değil, rızaya bağlı bir kontrolle sonuçlanan entelektüel ve ahlaki liderliği tanımlamak için özgün bir şekilde geliştirdiği ve detaylandırdığı kabul edilebilir. Bu anlayış sosyoloji, uluslararası ilişkiler teorisi ve siyaset teorisinde son derece etkili olmuştur.

“Hukuka aykırılık” bir inşadır ve bu inşa, göçmenlere karşı ırk ve sınıf, beyaz üstünlüğü ve kapitalizm tarafından tanımlanan bir hiyerarşik düzeni sürdürmek için kullanılmaktadır. Bu inşa, ırk ve suç hakkındaki kalıplaşmış yargıları pekiştirir ve ırkçı hukuk uygulamalarına olanak yaratır.

Göç yalnızca, kamu kaynaklarını devlet okullarına, sağlık hizmetlerine ve işçi göçmen ailelerin siyasi katılımlarının sağlanmasına yatırılması suretiyle bu emek madenciliğinin insan yetiştirme ve gelişimine yol açması durumunda, sömürgeci niteliğinden uzaklaşabilir.